بزرگ مرد کوچولو

پسرم بزرگ شدی، قدت بلند شده و دیگر زیر هیچ میزی جا نمی شوی! دست‌هات به همه جا می‌رسند، تا نیم‌متر روی میز  هم می‌رسد. اشیا و وسائل را از روی اوپن و کابینت و میز می‌کشی پائین...

پس هر چیزی که ممکنه خطر آفرین باشه جمع کردم...

سیم های برق رو تا جایی که میتونستم کاور کردم و پریز ها رو درپوش چسبوندم

باز هم فکر میکنم هیچ‌جای خانه امنیت وجود ندارد. دنبال من همه جای خانه می‌پلکی،مدام توی آشپزخونه تو دست و پای منی، با زبون خودت با مامان  حرف می‌زنی. حرف‌ها را می‌فهمی و هر جا خوشت نیاید طغیان می‌کنی. تمرین راه رفتن می‌کنیم. از دو دستی و تاتی تاتی رسیدیم به یه دستی!

یه دستت رو می‌گیرم و راه می‌روی  و ذوق میکنی.  بی کمک می‌ایستی و یکی دو قدم بر می‌داری و میفتی و دوباره و چند باره...

 وقتی غریبه ای  میبینی سرتو یه وری خم می‌کنی و چشاشو تنگ می‌کنی وخیره میشی به زمین  مثلا خجالت میکشی.. و من عاشق این حرکتتم...

اما عاشق گردش و ددری و همون شخص غریبه که ازش خجالت میکشیدی اگر جلو در به د د دعوتت کنه بدون اینکه تو چشمش نگاه کنی خودت رو تو بغلش پرتاب میکنی ، فرصت طلب کوچولو...

ولی از خنده هات بگم...

پسرم تا می‌توانی برایم بخند تا خستگی هام فراموشم شود. برایم بخند تا زندگی‌ کنم. برایم بخند که خنده‌های تو شیرین ترین و بهترین اتفاق دنیا ست.

همیشه بخند پسرم به جای همه عالم تو بخند...